Strona:Karol May - Fakir el Fukara.djvu/31

rzesz za lwa. Jednakże, gdyby to był istotnie dusiciel trzody, już jabym się z nim zmierzył, aby przekonać cię...
 Urwał nagle, bo ryk ozwał się znowu e o wiele wyraźniej, niż za pierwszym razem, co oznaczało, że zwierzę do nas się przybliża. Zauważyły to nawet wielbłądy, parskając z trwogi, a przewodnik fesarski krzyknął:
 — Allah kerim — Boże, ulituj się nad nami! To istotnie lew z El Teitel. Pożre nas wszystkich z kośćmi.
 — Tak, tak. On wpadł na nasze ślady i tego oto dzielnego fakira el Fukara i dlatego aż dwa razy ryknął — odrzekłem. — Teraz jednak skradnie się tu po cichu, by wybrać sobie któregoś z nas na wieczerzę.
 — Niechże nas Allah broni przed tym ogoniastym djabłem.
 — A więc boisz się? Cóż jednak w takim razie będzie z naszym zakładem?
 — Oh, ten zakład, effendi!...
 — Miałeś przecie zamiar czynić to wszystko co ja.
 — Naturalnie, że się nie cofnę — odrzekł, ale flinta wizyjna drżała przytem w jego ręku, jakby ją nawiedziła żółta febra.
 = A zatem, chodź naprzeciw!
 = Zwarjowałeś effendi?
 — Bynajmniej. Jeżeli wyjdę naprzeciw, to

29