Strona:Karol May - Fakir el Fukara.djvu/66

nie stracę przytomności umysłu, nawet na jeden moment nie poddam się uczuciu trwogi.
 — Pomyśl, że do zapasów stanie najsilniejszy człowiek z wszystkich.
 — Tem lepiej, wolę przecie walczyć z dzielnym przeciwnikiem, niż z cherlakiem. Zgadzasz się więc?
 — Zgadzam, tylko spisz się dzielnie, nie wyrywaj się za wcześnie i nie patrz na nóż, tylko w oczy przeciwnika! Staraj się ponadto przybierać zawsze taką postawę, aby przeciwnik był obrócony do światła przodem, a ty przeciwnie!
 — Nie spodziewaliśmy się, że stary wybierze na swego obrońcę... dżelabiego, gdyż między jeńcami byli silniejsi i więcej sprytni i dzielniejsi od niego, ale z drugiej strony nasuwała się myśl, że dżelabi zapewne odznacza się doskonałym sprytem i doświadczeniem w pojedynku, a może nawet uplanowano jakiś podstęp? Leżeli obaj ze starym przez cały czas razem i mogli ze sobą prowadzić potajemnie rozmowę i obmyślić Bóg wie jakie plany. Na wszelki wypadek postanowiłem być w pogotowiu.
 — Uwolniony z więzów dżelabi począł się wyciągać i rozprostowywać członki, które były dłuższy czas skrępowane i ścierpły mu zapewne. Najbardziej poruszał nogami, chcąc im przywrócić sprawność i zdolność.
 — Tu masz nóż, — ozwał się do niego Ben Nil — rozbierz się ze wszystkiego, prócz

64