Strona:Karol May - Fakir el Fukara.djvu/97

popełnił. Prosił mnie, abym błąd ten naprawił w jego imieniu.
 — I przyrzekłeś?
 — Tak, effendi.
 — Pytanie jednak, czy będziesz w możności sprostać temu zadaniu.
 — Owszem. Otrzymałem wszystkie potrzebne wskazówki.
 — Czy nie chciałbyś i mnie wtajemniczyć w tę sprawę?
 — Daruj, effendi, ale to była spowiedź umierającego starca, zresztą, sam zdobyłeś się na tyle delikatności, że usunąłeś się, by nic nie słyszeć. Czyżbyś teraz żałował tego?
 — No, nie, ale obawiam się, że okoliczność ta może nie powinna być dla mnie obojętna.
 — Ona ciebie bezwarunkowo nie dotyczy.
 — Tak? Nie planowaliście nic przeciwko mnie?
 — Jak śmiesz nawet o to pytać! Uratowałeś mi życie i jestem ci winien wdzięczność; wierz mi, że gdyby tylko groziło ci cośkolwiek, nie omieszkałbym zawiadomić cię o tem.
 — On przecie jest twoim przyjacielem.
 — Wdzięczność moja dla ciebie przewyższa wielokrotnie ową znajomość; możesz mi zaufać.
 — Ufam zazwyczaj tylko tym, których doskonale znam, ciebie jednak spotkałem dziś po raz pierwszy.
 — Szczerze żałuję, że nie możesz w tej

95