Strona:Karol May - Grobowiec Rodrigandów.djvu/100

 Gdy marynarz wyszedł, Cortejo rzekł do Landoli:
 — Co to znaczy, sennor Landola? Nazwisko Rodriganda jest mu znane.
 — Tak. Musimy być bardzo ostrożni. Gdybyście nie wymienili tego nazwiska, nie byłby nas zabrał.
 — Mimo to żałuję, że je wymieniłem.
 — Zobaczymy, co będzie dalej.
 Po chwili wszedł Peters z wodą i miednicą.
 — Byliście długo w Rio? — zapytał Cortejo.
 — Trzy dni — brzmiała odpowiedź.
 — Skąd płyniecie?
 — Z Kap Horn.
 — Z Australji?
 — Właściwie tak, ale ostatnio byliśmy w Meksyku.
 — W którymś z portów zachodnich?
 — W Guaymas.
 — Ładowaliście towar?
 — Nie. Wysadziliśmy pasażerów.
 — Czy być może? Przecież kapitan powiedział, że to nie pasażerski statek.
 — Powiedział prawdę. Parowiec należy do hrabiego Fernando de Rodriganda.
 Obydwaj przyjaciele spojrzeli po sobie z przerażeniem; tego jednak marynarz nie zauważył.
 — Fernando de Rodriganda? — rzekł Cortejo starając się odzyskać równowagę. — Znasz tego pana?
 — Nie. Nigdy go nie widziałem.

96