Strona:Karol May - Grobowiec Rodrigandów.djvu/102

 Marynarz odwrócił się i podszedł ku drzwiom.
 Cortejo spojrzał na Landolę.
 — Co to ma znaczyć? Daję głowę, że wie o wszystkiem, tylko nie chciał nic powiedzieć.
 Landola wzruszył ramionami.
 — To wasza wina. Byliście nieostrożni. Poprostu wyskakiwaliście ze skóry, pytając o Rodrigandę. Jeżeli nie panujecie nad sobą, lepiej mnie pozostawcie pytania.
 — Niepodobieństwo. Formalnie jesteście przecież moim podwładnym. Ale jeżeli nie przesadzacie, będę się miał na baczności.
 — Gorąco wam to zalecam. Słyszeliście, jak sprawy wyglądają. Ten kapitan oswobodził hrabiego i zawiózł do Indji. Jednego tylko nie rozumiem.
 — Mianowicie?
 — Hrabia kupił statek. To przecież ogromny koszt.
 — Oczywiście — rzekł Cortejo. — Skąd wziął pieniądze?
 — Nie zarobił ich z pewnością w niewoli.
 — Na tym statku ruszyli do Australji, aby zabrać pozostałych. Kogo należy rozumieć przez pozostałych?
 — Sternaua i towarzyszy. Czy to jednak możliwe, by hrabia mógł w odciętym od świata Harrarze dowiedzieć się, gdzie przebywa Sternau? Wysadziłem ich na wyspę, której nikt nie zna. To niepojęte.
 — Dowiemy się i o tem.
 — Proszę was jednak, bądźcie ostrożni. Powiedzieliście już kapitanowi, że jesteście zarządcą dóbr

98