Strona:Karol May - Grobowiec Rodrigandów.djvu/103

Rodriganda. Jakże się wydostaniecie z pułapki, którąście sami sobie zgotowali?
 — To drobnostka. Przecież mogę cieszyć się zaufaniem hrabiego Alfonsa, nie będąc wrogiem tamtych.
 — Musimy podkreślić, że znamy hrabiego Manuela.
 — Dobrze, doskonała myśl! Mam nadzieję, że otrzymamy o planach Sternaua dostateczne wiadomości i dojdziemy szybko do celu. — —
 W kotłach zebrała się wystarczająca ilość pary. Statek podniósł kotwicę i wypłynął na morze. Kapitan stał czas jakiś na pomoście komendanta. Gdy minęli port, zszedł z pomostu, oddając ster w ręce sternika.
 Peters podszedł doń i, przykładając dłoń do czapki, rzekł:
 — Kapitanie!
 — Czego chcesz, mój chłopcze? — zapytał Wagner, przyzwyczajony do serdecznego obejścia z podwładnymi.
 — Pasażerowie...
 — No, cóż ci pasażerowie?
 — Hm! Są przeraźliwie ciekawi.
 — No, no. O cóż im chodzi?
 — Pytają ciągle o statek.
 — To nic nie szkodzi.
 — I o hrabiego Rodriganda.
 — Cóż w tem złego?
 — Uderzyło mnie to, że podczas gdy jeden pytał, drugi rozdziawiał gębę jak wieloryb.

99