Strona:Karol May - Grobowiec Rodrigandów.djvu/104

 — Cóż w tem dziwnego? Obydwaj znają hrabiego Rodrigandę.
 — Ach, tak!
 — Masz jeszcze jakiś interes? Nie? Więc przyślij ich do mnie i powiedz kucharzowi, że będą jedli ze mną w kajucie.
 Odchodząc, Peters mruknął:
 — Znają hrabiego! Nie bardzo mi się spodobali. Wyglądają jak statek piracki, udający, że jest niewinnym statkiem handlowym. W każdym razie nie zaszkodzi mieć ich na oku.
 Poczciwy Peters należał do ludzi, którzy nie umieją kryć się i doskonale wyczuwają kłamstwo. Wszedłszy do kajuty, rzekł grzecznie, ale niemal rozkazująco:
 — Sennores, do kapitana! Prędko!
 — Gdzież jest? — zapytał Landola.
 — W swojej kajucie.
 — Dobrze! Idziemy.
 — Trzeba zabrać papiery.
 Peters odszedł. Stanął na uboczu, chcąc obserwować obydwóch. Podszedł doń jeden z marynarzy i mruknął:
 — Cóż tak stoisz i patrzysz jak kot w mysią norę?
 — Masz rację. Pilnuję myszy.
 — Naprawdę?
 — Tak. Dwóch naraz.
 — Aha! Może raczej szczurów lądowych?
 — Zgadłeś. Uważaj!

100