Strona:Karol May - Grobowiec Rodrigandów.djvu/105

 Latarnie okrętowe oświetlały obydwu mężczyzn. Landola szedł naprzód, za nim podążał Cortejo.
 — Widzisz? — zapytał Peters towarzysza.
 — Co?
 — Jeden jest marynarzem.
 — Skąd wiesz?
 — Poznaję po chodzie. Marynarz ma inny chód, niż szczur lądowy. Powiedziałem im, żeby poszli do kapitana. Gdyby obydwaj byli szczurami lądowemi, zapytaliby, gdzie jest kajuta.
 — Może wiele podróżowali?
 — To nie ma znaczenia. Na naszym pokładzie nie byli jeszcze nigdy. Tylko doświadczony wilk morski potrafi wśród ciemności wieczora odnaleźć na obcym statku prywatnym kajutę kapitana.
 — Dlaczego zwracasz na to uwagę?
 — Nie wiem. Nie cierpię tych dwóch ananasów! — —
 Landola maskowałby się z pewnością lepiej, gdyby przypuszczał, że poczciwy Peters jest tak przenikliwy.
 Gdy weszli do kajuty, kapitan siedział nad szklanką wina. Rzekł do nich serdecznie:
 — Jeszcze raz witam was na pokładzie, sennores! Załatwmy naprzód niemiłe formalności. Przypuszczam, że papiery macie panowie w porządku.
 — Oczywiście, sennor capitano, — rzekł Cortejo, wyciągając obydwa paszporty.
 Wagner przejrzał dokumenty i oddał zpowrotem.
 — Właściwie obowiązany jestem trzymać papiery

101