Strona:Karol May - Grobowiec Rodrigandów.djvu/107

z ciężkiego i bolesnego cierpienia. Zapewne przy tej sposobności poznał hrabiankę.
 — Znał pan również hrabiego Manuela?
 — Oddawna.
 — O ile wiem, pełnomocnikiem jego był wtedy niejaki Cortejo.
 Cortejo udał, że nazwisko to jest mu niemiłe, nienawistne. Po chwili odparł:
 — Tak, Cortejo załatwiał drobne, bieżące sprawy. W ważniejszych jednak sprawach ja miałem zaszczyt gościć w Barcelonie pana hrabiego.
 — Ach tak? Znał pan tego Corteja?
 — Lepiej niż tego pragnąłem.
 — To brzmi niezbyt dla niego pochlebnie.
 — Nie powiem, żebym go nienawidził, ale pogardzam nim. Uważałem i uważam, że ten Cortejo zdolny jest do każdego szelmostwa.
 Kapitan rzekł:
 — I ja o tem słyszałem. Czy nie ma brata w Meksyku?
 — Owszem. Ten nazywa się Gasparino, tamten Pablo.
 — Cóżto za człowiek ten Pablo?
 — Awanturnik, szubrawiec. On jest przyczyną mej podróży do Meksyku. Jadę, aby mu nieco popatrzeć na brudne palce.
 Kapitan zamyślił się. Po chwili zlekka skinął głową i rzekł:
 — Życzę dużo szczęścia. Uważam Pabla Corteja za patentowanego łotra. Dowiedziałem się o nim ciekawych szczegółów.

103