Strona:Karol May - Grobowiec Rodrigandów.djvu/111

 — Santa Madonna! A więc ten Mariano jest prawdziwym Rodrigandą, a Alfonso fałszywym?
 — Tak. Tego można dowieść.
 — Mój Bżoe! — rzekł Cortejo. — Gdybym o tem wiedział przedtem!
 Kapitan ciągnął dalej:
 — Mariano miał zostać sprzątnięty, uratowano go jednak. Przybył ze Sternauem do Meksyku. Jednak już przedtem dokonano zbrodni. Hrabia Fernando zmarł. W istocie zapadł tylko w letarg pod wpływem trucizny. Słyszał i widział wszystko. Pochowano go, potem wyciągnięto z grobu i ukrytego w koszu zawleczono na brzeg; tam wziął go Landola na pokład statku i sprzedał do Harraru, jako niewolnika.
 — Szatański pomysł! Jakże mu było w Harrarze?
 — Bardzo źle. Spotkał jednak znajomego.
 — Spotkał znajomego w Harrarze, w tym kraju, którego nie dotknęła stopa Europejczyka?
 — Tak. Niejakiego Mindrella z Manrezy. Bywał często w Rodrigandzie.
 Obydwaj obcy pobledli pod szminką; kapitan nie zwrócił na to uwagi. Po chwili Cortejo zapytał:
 — Jakże się ten człowiek dostał do Harraru?
 — Tak samo, jak hrabia. Cortejo oddał Mindrella również w ręce Landoli, a ten go sprzedał do Wschodniej Afryki.
 — Dziwne są drogi Opatrzności! — rzekł Cortejo, rozkładając ręce.
 — To ieszcze nie wszystko. Pewnego dnia han-

107