Strona:Karol May - Grobowiec Rodrigandów.djvu/120

klasztoru della Barbara, ujrzy Landolę. Naznaczyliśmy mu tam spotkanie. Przybędzie do klasztoru w tym samym dniu, co i my.
 — Dobrze. Zaprowadzę was.
 — Przedtem jednak zboczymy na krótko do Meksyku.
 — Na to nie mam czasu.
 — W takim razie nie spotka pan Landoli.
 Strzelec obrzucił badawczem spojrzeniem obu nieznajomych. Potem uderzył kolbą o ziemię i rzekł:
 — Możliwe, że sennores mają zamiar mnie podejść. Oświadczam jednak, że to raczej wam przyniesie szkodę. Zgadzam się na jazdę do Meksyku. Kiedy ruszamy?
 — W najbliższej przyszłości. Czy Francuzi zbudowali jakąś kolej na terenie, który mamy przebyć?
 — Owszem. Potrzebna im jest do wywożenia żołnierzy z Veracruz, gdzie szaleje żółta febra. Jedzie się niedłużej niż dwie godziny. Prowadzi przez La Soledad do Lomalto.
 — W Lomalto niema febry?
 — Nie. Tam inny klimat.
 — Pojedziemy więc najbliższym pociągiem, przedewszystkiem jednak musimy pokazać w urzędzie celnym nasze pakunki.
 — Chcecie, abym był panom pomocny?
 — To zbyteczne. Niech pan czeka na nas na dworcu.
 — Wierzę, że dotrzymacie panowie słowa i przyjdziecie.
 Grandeprise odwrócił się i wyszedł.

116