Strona:Karol May - Grobowiec Rodrigandów.djvu/123

 Wagner odskoczył, jakby go ktoś zmierzył pięścią w pierś.
 — Łotrze, dlaczego mi o tem nie zameldowałeś?
 — Meldowałem dwukrotnie, ale pan kapitan zabronił przecież mówić o tych ludziach. Wiem, że powinienem słuchać.
 — Przeklęta historja!
 Kapitan wszedł na pokład i zaczął przemierzać go wielkiemi krokami.
 — Ach! Teraz mi się wiele wyjaśnia! — mniemał. — Dlatego byli tak dobrze poinformowani o sprawach Rodrigandów. Zachowałem się jak idjota, jak sztubak. Trzeba to koniecznie naprawić. Hola, Peters!
 Peters podbiegł, zasalutował.
 — Włóż prędko odświętną bluzę; pójdziesz ze mną na ląd. Czy potrafisz poznać tych dwóch ananasów?
 — Poznam z odległości dziesięciu mil.
 — Śpiesz więc! Musimy ich odnaleźć!
 Peters, zachwycony, że kapitan go wyróżnia zabierając ze sobą, oddalił się. Po chwili wrócił przybrany odświętnie.
 Wsiedli do szalupy i podpłynęli do brzegu. Przy lądowaniu wzrok kapitana padł na wielkie, rozległe cmentarzysko, pełne grobów.
 — To cmentarz Francuzów, — rzekł — których pod tutejszem tropikalnem niebem strawiła gorączka. Te lekkomyślne bestje nazywają go jardin d’acclimatation — ogrodem aklimatyzacji.

119