Strona:Karol May - Grobowiec Rodrigandów.djvu/124

 — Tak, kto tu leży, ten się już zaaklimatyzował, — mruknął Peters.
 Poczęli przeszukiwać miasto. Obiegli kilkakrotnie wszystkie ulice. W urzędzie celnym dowiedzieli się, że niejaki Antonio Veridante zgłaszał się z pakunkami.
 Weszli znowu do gospody, w której byli przed chwilą, szukając Corteja i Grandeprise’a. Kapitan był rzetelnie zmęczony.
 — Odpoczniemy przez chwilę — rzekł, podchodząc do jedynego wolnego stolika.
 Podszedłszy bliżej, omal nie cofnął się w najwyższem przerażeniu. Przy stoliku siedziało dwóch mężczyzn. Wagner zląkł się jednego z nich, starszego wiekiem od towarzysza. Człowiek ten ubrany był w zwykły strój strzelecki. Nos kolosalnych rozmiarów sterczał mu między oczami, jak kij potężny.
 Zmieszanie kapitana nie uszło uwagi „nosala“. Ściągnął usta, wypluł grubą smugę brunatnego soku tytuniowego, pociągnął olbrzymi haust wina i rzekł:
 — Nie bójcie się, sennor, on wam nic złego nie zrobi. To najpotulniejszy nos na świecie.
 Wagner roześmiał się.
 — Więc mogę tu spokojnie usiąść?
 — W imię Boże! Od mego nosa nie dostaniecie febry.
 Towarzysz „nosala“ wyglądał tak dostojnie, że Wagner skłonił się mechanicznie i zameldował krótko:
 — Kapitan marynarki Wagner.
 — Porucznik Unger — brzmiała odpowiedź.
 Nosal przedstawił się również.

120