Strona:Karol May - Grobowiec Rodrigandów.djvu/129

 — To bardzo niedobrze. Nie wolno nam przewozić Hiszpanów, tem bardziej zaś Amerykan.
 Grandeprise wyciągnął portfel i rzekł:
 — Sennor, mam pewien dokument.
 — Tak? Naprawdę? Dobry?
 — Mam nadzieję, że tak.
 — Niech pan pokaże.
 Strzelec wyciągnął dwudziestodolarowy banknot i podał konduktorowi.
 — Czy można mieć lepszy bilet jazdy od tego?
 Urzędnik skinął głową z uśmiechem.
 — To prawda. Bilet jest tak dobry, że mogę tylko życzyć towarzyszom pańskim, aby mieli takie same.
 Cortejo wyciągnął dwa stufrankowe banknoty.
 — Niech pan pozwoli, abyśmy się panu przedstawili.
 Konduktor wyciągnął łapę i rzekł:
 — Dokumenty te są wprawdzie doskonałe, ale mimo to trzeba być ostrożnym. Czy ma pan paszport hiszpański?
 — Tak. Nazywam się Antonio Veridante. Jestem adwokatem z Barcelony.
 — A pański towarzysz?
 — To mój sekretarz. Oto nasze paszporty.
 — Doskonale, wszystko w porządku. Mogą panowie jechać, ale tylko w moim przedziale. No trzeba wsiadać. Już czas najwyższy!
 — Jesteśmy gotowi.
 — A więc proszę wsiadać!

125