Strona:Karol May - Grobowiec Rodrigandów.djvu/131

 Landola i Cortejo mogli teraz swobodnie rozmawiać. Gdy wagon ruszył, Cortejo rzekł:
 — Jakie to szczęście, że jesteście przebrani. Kto wie, coby się stało, gdyby ten łotr was poznał.
 — Coby się stało? Pah! Wolę wprawdzie, by nie wiedział, że znalazł, kogo szuka, nie wynika z tego jednak, żebym się go musiał obawiać. Potrafię dać sobie radę z każdym, kto mi stanie w drodze, bez względu na to, czy to swój, czy obcy.
 — Jakie macie względem niego zamiary?
 — Chce mojej skóry, trzeba go więc pogłaskać pod włos. Teraz jest nam potrzebny i może być pożyteczny. Spławi go się, kiedy straci dla nas wartość.
 — Doskonale! Wierzycie w jego opowiadanie o sennorze Hilario?
 — Wierzę święcie.
 — Sądzicie więc, że u tego Hilaria znajdziemy brata mego, lub przynajmniej natrafimy na jego ślad?
 — Jestem pewien. Dlatego właśnie musimy jak najprędzej załatwić nasze sprawy w stolicy i udać się co rychlej do klasztoru della Barbara,
 — Nasze sprawy w stolicy? Hm. Co przez to rozumiecie?
 — Myślę jedynie o tym przeklętym pogrzebie.
 — To jeszcze nie wszystko. Mam w Meksyku o wiele więcej do załatwienia.
 — Ciekaw jestem, co? — rzekł Landola z powątpiewaniem.

127