Strona:Karol May - Grobowiec Rodrigandów.djvu/133

 — Owszem. Chodzi tylko o to, czy ten dowód będzie respektowany. Zobaczymy zresztą.
 — W każdym razie postaram się wkraść w Meksyku do pałacu Rodrigandów, aby zasięgnąć języka.
 — Cóżto pomoże? Narazimy się na niebezpieczeństwo zdemaskowania.
 — Wykluczone. Mam dobre papiery. Jestem zmieniony — nikt mnie nie pozna.
 — Róbcie, co chcecie! Mam nadzieję, że pozwolicie, abym podczas waszego pobytu w pałacu siedział w jakiemś bezpiecznem miejscu. — —
 Trzej nasi podróżni zajechali w Meksyku do gospody. Landola i Grandeprise pozostali w pokojach, Cortejo zaś udał się wkrótce po przyjeździe do pałacu. Po obydwóch stronach bramy wznosiły się budki szyldwachów. Stała przed niemi straż honorowa, co wskazywało, że w pałacu mieszka wysoki wojskowy. Cortejo chciał wejść, ale straż go zatrzymała.
 — Do kogo pan idzie?
 — Który z oficerów tutaj kwateruje?
 — Generał Clausemonte.
 — Dziękuję! Nie chcę mu wcale przeszkadzać. Chcę pomówić z właścicielem tego domu.
 — Chodzi panu o administratora? Parter na prawo.
 Wszedłszy na korytarz, Cortejo ujrzał na drzwiach tabliczkę z napisem: Administracja. Zapukał, odpowiedziano: — Wejść! — Znalazł się w pokoju, w którym przy biurkach pracował szereg urzędników. Jeden z biuralistów podszedł doń i zapytał:

129