Strona:Karol May - Grobowiec Rodrigandów.djvu/139

leniem i w krótkich słowach opowiedział, co mu się przytrafiło.
 — A więc ta sprawa wygląda beznadziejnie — rzekł Landola. — Cóż teraz poczniemy?
 — Musimy napełnić trumnę. Zaraz potem pojedziemy do klasztoru della Barbara.
 — Czemże napełnimy trumnę?
 Mimo, iż byli sami w pokoju. Cortejo rzekł ostrzegawczo:
 — Nie tak głośno. Mógłby ktoś usłyszeć. Pytacie, czem napełnimy trumnę? Oczywiście włożymy do niej trupa.
 — Dowiemy się, kto gdzie umarł, zrabujemy trupa i złożymy go do grobowca Rodrigandów, do pustej trumny don Fernanda, czy tak?
 — Byłoby to szaleństwem. Jesteście chyba tego samego zdania, co ja, że wrogowie nasi mogą nam umknąć?
 — Tak. Byłaby to djablo przykra historja!
 — W takim razie przybędą do stolicy i zajmą się przedewszystkiem przeszukaniem grobowca.
 — To bardzo prawdopodobne i równocześnie bardzo dla nas korzystne. Znalezienie zwłok rozwiałoby wątpliwości, czy don Fernando istotnie umarł.
 — Ach! — rzekł Cortejo tonem wyższości.
 — No tak. Jesteście przeciwnego zdania?
 — Najzupełniej przeciwnego. Niechże mi sennor secretario powie w swej mądrości, coby, jego zdaniem, ludzie ci naprzód zrobili z trupem?
 — Oczywiście zaczęliby badać.
 — I cóżby zauważyli?

135