Strona:Karol May - Grobowiec Rodrigandów.djvu/14

 — Do licha, muszę jechać do Berlina, podobnie jak ten hrabia!
 — To mnie nie obchodzi.
 — On ponosi winę za to zajście!
 — Wkrótce się przekonamy. Proszę wysiadać!
 — Ani mi się śni!
 — Więc zmuszę pana.
 — Nie rób pan z nim ceregieli — oświadczył Ravenow. — Byłem obecny przy aresztowaniu go w Moguncji. To włóczęga, który z nadmiernej bezczelności jeździ pierwszą klasą.
 — Tak, tak! A więc raz już aresztowany? Wysiadaj pan!
 — Skoro mnie pan zmusza, żądam, aby i hrabia wysiadł, — oznajmił Sępi Dziób.
 — Milcz pan! Napadł pan na hrabiego.
 — Wyznał przecie, że mnie przedtem obraził.
 — Miejsce pana nie jest w pierwszej klasie.
 — Trudno byłoby panu tego dowieść. Zaznaczam, że mam te same prawa, gdyż zapłaciłem tę samą sumę.
 — Prawa panu nikt nie odbiera. Wysiadać!
 — Jestem gotów się wylegitymować.
 — Później będzie na to czas.
 — Do pioruna, ja chcę teraz!
 — Ukróć pan swój język. Czy wysiada pan, czy też mam przywołać pomoc?
 — Dobrze. Jeśli mi pan nie pozwoli jechać, to zwracam panu uwagę, że sam pan poniesie następstwa.
 — Chce mi pan jeszcze grozić?
 — Idę już, drogi przyjacielu.

10