Strona:Karol May - Grobowiec Rodrigandów.djvu/140

 Landola obrzucił Corteja pytającem spojrzeniem. Czując, że nie trafi w sedno rzeczy, rzekł z szyderczym uśmiechem:
 — Zauważyliby przedewszystkiem, że to zwłoki zmarłego człowieka.
 — To prawda. Równocześnie stwierdzonoby jednak, kiedy i na jaką chorobę nieboszczyk umarł.
 — Do licha! Macie rację. Teraz was rozumiem. Musimy mieć trupa mniej więcej z tego okresu, w którym pogrzebano don Fernanda.
 — Skądże go weźmiemy?
 — Oczywiście z cmentarza.
 — Doskonale! Trzeba go odszukać i wieczorem odkopać.
 — Dzień i rok zgonu odczytamy z nagrobków.
 — Nareszcie zrozumieliście rzecz całą.
 — A ubranie?
 — O to się nie martwię. Po drodze informowałem się w tym względzie u lekarza, który jest równocześnie chemikiem.
 — Do kroćset! To było niebezpieczne. Jeśli miał trochę sprytu, mógł przejrzeć wasze zamiary.
 — Przypuszczacie, że byłem na tyle nieostrożny? Wymienił mi poprostu cały szereg środków, które zmienić mogą najtrwalsze ubranie w spadające z ciała łachmany.
 — Oczywiście, łachmany te nie robią wrażenia zwęglonych, a wyglądają, jak zniszczone, przegniłe, nieprawdaż?
 — Tak. I zadają kłam wszelkim podejrzeniom.

136