Strona:Karol May - Grobowiec Rodrigandów.djvu/146

w którzej ujrzy brata. Spodziewał się go znaleźć w klasztorze. Dlatego perspektywa dłuższego pobytu w Meksyku zniecierpliwiła go niesłychanie. Ściągając ponuro brwi, rzekł:
 — Żądam podania przyczyny, dla której nie możecie mieć do mnie zaufania.
 — To prawie niemożliwe, jesteście bowiem przyjacielem tego, tego... — ach, zagalopowałem się!
 Zaciekawienie strzelca wzrosło jeszcze bardziej.
 — Czyim to jestem przyjacielem? Mówcie!
 — Jesteście przyjacielem Landoli, przeciw któremu zwraca się nasza akcja.
 — Ja przyjacielem Landoli? Mylicie się! — Grandeprise zacisnął pięści i uderzył w stół tak mocno, że szklanki podskoczyły. — Od kilkunastu lat uganiam się za nim. Szukam go, jak szatan szuka niewinnej duszy. Skoro go znajdę, rozerwę w swych szponach jak szatan!
 Grandeprise mówił przez zaciśnięte usta. Landola doznał niesamowitega uczucia, nie zdradził się jednak, przeciwnie — udawał, że jest zachwycony słowami strzelca.
 — Hola! Jakie szczęście, że znajdujemy w was sprzymierzeńca!
 — Naprawdę chcecie się do niego zabrać? Nie oszukujecie mnie? Służę wam z całego serca. Powiedzcie tylko, co mam czynić.
 Aby zachować pozory, Landola obrzucił Corteja pytającem spojrzeniem. Cortejo skinął głową i rzekł:

142