Strona:Karol May - Grobowiec Rodrigandów.djvu/147

 — Sądzę, że możemy zaufać. Wygląda na uczciwego człowieka. Przypuszczam, że nie wywiedzie nas w pole.
 — Ja miałbym was wywieść w pole? Ja? — zawołał Grandeprise. — Sennores, wystawcie mnie na próbę, a przekonacie się, że możecie na mnie liczyć!
 — Więc dobrze — rzekł Landola. — Chodzi o mały spacer na cmentarz.
 — Idę z wami.
 — Poszlibyście tam i nocą?
 — Wszystko mi jedno. Cóż będziecie robić na cmentarzu?
 — Chcemy wpaść na trop pewnego szelmostwa Landoli.
 — Ach, zaczynam rozumieć.
 — Doskonale! Czy wiadomo wam, że Landola mieszkał dawniej w stolicy? Miał tam kochankę.
 — Biedna dziewczyna! Lepiejby jej było w małżeństwie z djabłem!
 — Nie wyszła zamąż ani za djabła, ani za Landolę. Poślubił ją inny małżonek, nie mniej okrutny, niż tamci dwaj, — śmierć!
 — Do kroćset! Umarła? A raczej — musiała umrzeć?
 — Tak przypuszczamy. Stała mu się zawadą. Był z nią zbyt szczery.
 — Wiedziała, kim jest Landola?
 — Zdaje się. Gdy ją chciał opuścić, postanowiła go zdradzić. Na drugi dzień już nie żyła.
 — Ach, więc ją zamordował?

143