Strona:Karol May - Grobowiec Rodrigandów.djvu/151

 — To niemożliwe! Mylicie się!
 — Spróbujcie sami.
 Podszedłszy bliżej, Landola przekonał się, że Cortejo ma słuszność.
 — Do djaska! — rzekł. — Na dole niema chyba nikogo? Posłuchajmy!
 Cortejo otworzył drzwi naoścież; zaczęli nasłuchiwać. Było zupełnie cicho.
 — Pah! — rzekł Landola. — Widocznie drzwi otworzyły się przy pomocy jednego z waszych kluczy. Nie zauważyliście tego, ot i cała tajemnica!
 — Czyżby to być mogło? — zapytał Cortejo z powątpiewaniem. — Nie wyobrażam sobie, żebym tego nie zauważył.
 — A jednak rzecz prawdopodobna. Jesteście przestraszeni, podnieceni. Nie panujecie nad nerwami.
 — Może. W każdym razie słuchajmy jeszcze chwilę.
 Cisza, żadnych niepokojących szmerów...
 — Zupełnie niepotrzebna strata czasu. Trzeba zejść nadół!
 — Ostrożnie. Naprzód bez trupa.
 — Dobrze. Zapalcie światło.
 Zaczęli schodzić, zamknąwszy za sobą drzwi. Cortejo zapalił latarkę. Schodzili cicho i ostrożnie. Landola szedł pierwszy, za nim Cortejo.
 Doszli do wnętrza grobowca, nie zauważywszy nic niepokojącego.

147