Strona:Karol May - Grobowiec Rodrigandów.djvu/20

uradowany urzędnik. — I będzie pan łaskaw nie wspominać o moim błędzie?
 — No, nie było to przyjemne wydarzenie, ale puszczę je w niepamięć. Powiedz mi pan, czy masz dużą pensję?
 — Nie.
 — A pociąg specjalny, czy jest drogi?
 — Długi czas będę musiał opłacać następstwa mego czynu.
 — Hm. To sprawiedliwe. Ale żal mi pana. Jak pan myśli, może podzielimy się kosztami?
 Twarz zawiadowcy momentalnie się rozjaśniła.
 — Panie, czy to prawda? — zapytał.
 — Tak. Nie chcę pana unieszczęśliwiać.
 — Dziękuję. Okazał pan, że jesteś naprawdę Amerykaninem i gentlemanem.
 Pochlebstwo poskutkowało. Strojąc szelmowską minę, trapper rzekł:
 — Lepiej byłoby, gdybym poniósł cały koszt?
 — O, to byłoby dla mnie najlepsze, panie kapitanie!
 — No, więc niech i tak będzie. Płacę za wszystko. Ale tylko pod warunkiem, że w Magdeburgu będę wcześniej od hrabiego. Poza tem żądam, aby pan napisał, że się wylegitymowałem i że naskutek doniesienia hrabiego miał pan nieprzyjemność.
 — Czy mogę wiedzieć, jak pan to zużytkuje?
 — Hrabia zobaczy mnie w Magdeburgu i znowu może zaczepić. Zaświadczenie pana będzie dowodem, że nie uciekłem od pana.
 — Napiszę zaraz po wysłaniu depeszy.

16