Strona:Karol May - Grobowiec Rodrigandów.djvu/22

 Zamknięto przedział. Pociąg ruszył.
 — Czyżbym się aż tak zmienił? — zapytał Ravenow.
 — Być może — uśmiechnął się pułkownik. — Proszę, nazwisko pana?
 — Ba, to zbyteczne. Oto znak rozpoznawczy!
 Wyciągnął prawą rękę, tak że pułkownik mógł dostrzec, iż jest sztuczna. Przybysz cofnął się.
 — Co? — zawołał. — Pan miałby być podporucznikiem Ravenowem? Człowieku, jak pan wygląda!
 Podporucznik spojrzał ze zdumieniem.
 — Tam jest lustro — dodał pułkownik. — Czy pan jeszcze nie zajrzał?
 Ravenow tak wciąż jeszcze kipiał złością, że nawet nie spojrzał w lustro. Teraz podniósł się, podszedł do zwierciadła, ale odrazu cofnął przerażony.
 — Piekło i zatracenie! — krzyknął. — A więc tak wyglądam! No, poczekaj, mój chłopcze, zaleję ci sadła za skórę. Nie mogę się nikomu w tym stanie pokazać.
 — Tak sądzę. Co się panu przytrafiło? Można byłoby pomyśleć, że jesteś pan po tęgiej bijatyce.
 — Opowiem panu, panie pułkowniku, ale przedtem o jedno zapytam. Skąd pan przybywa?
 — Z Wolfenbüttelu. A pan?
 — Z Moguncji. Jadę do Berlina.
 — Ja także. Chodzi o sprawę, której nasze spotkanie przyniesie korzyść.
 — To samo chciałem panu oświadczyć. Podporucznik v. Golzen depeszował mi wczoraj.

18