Strona:Karol May - Grobowiec Rodrigandów.djvu/23

 — Istotnie? — zapytał zdumiony v. Winslow. — Mnie też. Przypuszczam, że treść obydwóch depesz była jednakowa. Ma pan chyba na myśli tego — tego łotra?
 — Tego Ungera? Tak.
 — Golzen depeszował, że chłystek jest znowu w Berlinie. Widział go wczoraj. Oczywiście, natychmiast wyruszyłem.
 — Aby dotrzymać przysięgi?
 — Tak. Zamsta za to! — pułkownik podniósł prawą rękę. Była także sztuczna.
 Ravenow stuknął nogą.
 — Kiedy myślę o tym ciosie, wpadam w istną furję. Młodość, bogactwo, świetna przyszłość! I oto przyszedł ten przeklęty człowiek i... Ach!
 — A ja? — zapytał posępnie pułkownik. — Mogłem zostać jenerałem. Do pioruna, jest pan przecież w porównaniu ze mną godnym zadrości! Nie ma pan żony.
 — Tak. Rozumiem. — Ravenow wybuchnął szyderczym śmiechem.
 — Te przytyki wieczne. — Bez pensji! Drobny majątek! — Czasu miałem aż za wiele.
 — Ja także. Dobrze go wykorzystałem.
 — Ja niezgorzej. Codziennie po kilka godzin ćwiczyłem się w strzelaniu lewą ręką i twierdzę, że lepiej strzelam, niż poprzednio prawą.
 — A ja lewą ręką władam szpadą doskonale. Jadę do Berlina, aby wyzwać Ungera.
 — A ja jadę, aby go wysłać na tamten świat. Wyzwę tego łotrzyka i zastrzelę jak psa.

19