Strona:Karol May - Grobowiec Rodrigandów.djvu/27

 — Nie pytając, czy jest czyste?
 — Absurd! Czemu ma być zanieczyszczone?
 — Nie zanieczyszczone, ale niebywale solone i pieprzone. I to miałoby goić opuchliznę?
 — Hm. Oczywiście sól i pieprz nie koją. Co za kpy z tych ludzi. Wyrzuć pan mięso oknem.
 Wkrótce potem pociąg zatrzymał się na dworcu Magdeburg-Neustadt. Wpobliżu przedziału rozległ się jakiś głos:
 — Do Berlina, konduktorze?
 — Tak. Tam wstecz,
 — Tam jest trzecia klasa. Ja do pierwszej.
 — Pan? Naprawdę pierwszą? Pokaż pan bilet!
 — Proszę.
 — Istotnie. Wsiadaj pan szybko! Natychmiast rusza.
 Otworzył drzwi przedziału. Gość wsiadł.
 — Dzieńdobry — powitał uprzejmie podróżnych.
 Nie dostał żadnej odpowiedzi, gdyż Ravenow nie mógł przemówić ze zdziwienia, a pułkownik z rozczarowania. Przybysz nie wydawał się bowiem człowiekiem, na którego ukłon wypadałoby odpowiedzieć.
 Nowy pasażer usiadł i pociąg natychmiast potoczył się po szynach.
 — Na szatana! — zawołał Ravenow.
 — Co takiego? — zapytał pułkownik.
 Zapytany bez słowa wskazał na przybysza, który rozsiadł się wygodnie ze swym workiem, flintą i puzonem. Pułkownik obserwował go przez chwilę, a następnie spojrzał na Ravenowa, który otrząsnął się tymczasem z osłupienia.

23