Strona:Karol May - Grobowiec Rodrigandów.djvu/29

 — Z Moguncji.
 — Ach, odstawiono pana do komisarza policji v. Ravenowa, a po drodze aresztowano po raz drugi?
 — Niestety.
 — Jak się pan dostał do Magdeburga?
 — Pociągiem specjalnym.
 — Do którego się pan zakradł? Już się o to postaramy, aby pan znowu nie umknął, włóczykiju zatracony!
 — Włóczykiju? Zatracony? Posłuchaj pan, serdeńko, nie powtarzaj tych słów w mojej obecności.
 Pułkownik nachylił się wyzywająco.
 — A to czemu? — zapytał.
 — Odpowiedź mogłaby się panu nie spodobać.
 — To ma być groźba?
 — Nie. Tylko ostrzeżenie.
 Teraz Ravenow powziął decyzję. Liczył na pułkownika. Obaj wspólnemi siłami mogliby wszak podołać nieznajomemu.
 — Proszę, niech pan nie rozmawia z tym gburowatym drągalem! — rzekł do pułkownika. — Przekażę go policji. Władza wie najlepiej, jak sobie począć z takim gałganem.
 Nie zdążył domówić, gdy uderzony potężnie w policzek zwalił się z siedzenia.
 Pułkownik zerwał się na równe nogi i uchwycił Sępiego Dzioba za pierś.
 — Łotrze! — zawołał. — Odpokutujesz!
 — Precz z rękoma! — rozkazał trapper i oczy mu zabłysły.

25