Strona:Karol May - Grobowiec Rodrigandów.djvu/30

 Siedział jeszcze, mimo że Winslow stał nad nim.
 — Co? — odpowiedział pułkownik. — Śmiesz mi pan rozkazywać? Bierz zatem, co ci się należy!
 Zamierzył się, ale w tej samej niemal chwili krzyknął przeraźliwie. Trapper odparował cios i po boksersku uderzył pułkownika w okolicę podołka, pozbawiając go zdolności do dalszej walki.
 Ravenow nie mógł pomóc sojusznikowi; po ostatnim policzku dosyć miał walki. Pułkownik zwalił się na ziemię i jęczał.
 — To macie za zatraconego włóczykija! — zawołał Sępi Dziób. — Nauczę was uprzejmości!
 — Człowieku, jakżeś się ośmielił? — jęczał pułkownik. — Każę cię aresztować!
 Maszyna sygnalizowała, że dociera do stacji. Skoro się pociąg zatrzymał, Sępi Dziób otworzył okno i zawołał konduktora. Ten przybiegł szybko.
 — Co pan rozkaże? — zapytał gorliwie.
 — Prędzej sprowadźcie kierownika ruchu i zawiadowcę stacji! Napadnięto na mnie w tym przedziale.
 Poskutkowało natychmiast. Konduktor uwinął się w okamgnieniu i sprowadził obu urzędników. Trapper rozparł się w oknie, zajmując całą jego szerokość.
 — Co się stało? Czego pan sobie życzy? — zapytał zdaleka kierownik ruchu.
 — Jak długo pociąg tu stoi?
 — Tylko minutę. Już upłynęła. Musimy jechać.
 — Miej pan cierpliwość na jeszcze jedną. Dłużej nie będę pana zatrzymywał. Panie zawiadowco, dziś

26