Strona:Karol May - Grobowiec Rodrigandów.djvu/35

czyłem nowym policzkiem, a drugiego uderzyłem w podołek. Na szczęście wnet przybyliśmy na tę stację. Gdyby zawczasu wrócili do sił, byłoby już po mnie.
 — Wezmę ich za czuby. Ale, czy uważa pan tego drugiego również za Austrjaka?
 — Nie, za Rosjanina. Wie pan wszak, że Rosja właśnie teraz obsadza pruskie granice. Licho wie, czego ten człowiek szuka w Niemczech.
 — Dowiemy się. Pozwoli pan, że ich przesłucham?
 — Chętnie.
 — Naturalnie w pana obecności. Proszę, niech mi pan towarzyszy!
 Zawiadowca zaprowadził Sępiego Dzioba do pokoju, gdzie wyczekiwali obaj aresztanci. Dwaj robotnicy strzegli ich czujnie.
 Skoro zawiadowca i trapper ukazali się na progu, Ravenow wybuchnął:
 — Jak pan śmie traktować nas jak więźniów?
 — Spokój! — zawołał urzędnik. — Odzywaj się pan tylko wówczas, kiedy go pytają.
 Sępi Dziób usiadł na krześle. Pułkownik, zapytany o nazwisko, natychmiast je wymienił.
 — Czy ma pan dowód?
 — Poco? Nie potrzebuję chyba zabierać ze sobą tuzina paszportów, kiedy odbywam podróż z Wolfenbüttelu do Berlina.
 — Hm, hm. Czy zna pan Rosję?
 — Byłem tam na urlopie. Mam w Moskwie krewnych. Ale pocóż się pan pyta o Rosję?
 — Wie pan lepiej, niż ja.

31