Strona:Karol May - Grobowiec Rodrigandów.djvu/37

 — To moja rzecz. Gdzie pan spotkał tego drugiego, który się podaje za pułkownika?
 — W drodze. Przypadkowo.
 — Znacie się?
 — Tak; oddawna.
 — Skąd?
 — Głupie pytanie! Służyliśmy w tym samym regimencie.
 — Jeśli pan jeszcze raz użyje wyrazu, którym się pan posłużył, to zmienię stosunek do pana.
 — Słusznie. Tak powinno być! — oświadczył jeden z robotników, uderzając Ravenowa w bok.
 — Łotrze! — wybuchnął podporucznik. — Dotknij mnie raz jeszcze, a powalę cię na ziemię!
 — Potrafimy przeszkodzić — rzekł zawiadowca. — Panie kapitanie, czy życzy pan sobie, abyśmy ich skrępowali?
 — Tak. Nawet nalegam, aby ich skrępowano, — oświadczył trapper.
 — Co? — zdziwił się Ravenow. — Ten człowiek ma być kapitanem? Jakim to, hę?
 Tymczasem robotnik przyniósł kłębek mocnych sznurów.
 — Dawać tu ręce! — rzekł do podporucznika.
 Ravenow spojrzeniem radził się pułkownika. Ten odpowiedział:
 — Nie opierać się. Ci ludzie nie są warci uwagi. Dostaniemy wspaniałe zadośćuczynienie.
 — Jestem tego pewny. Ale wówczas biada im! Zwiążcie mnie, ale powiadam, że drogo was to będzie kosztowało.

33