Strona:Karol May - Grobowiec Rodrigandów.djvu/42

 — Jaśnie oświecony pan hrabia Waldstätten mieszkał tu dwa dni.
 — To mnie dziwi. Taki hrabia zwykle ma duże wymagania.
 — Ale pan chyba nie?
 — Czemu nie? Czy tytuł wyróżnia człowieka? Czy pan naprzykład jest mniejszym orangutanem, niż taki hrabia? Zatrzymuję to mieszkanie.
 Kelner chciał sobie z gościa zakpić. Teraz się przeląkł. Cóż bowiem, jeśli ten jegomość istotnie zostanie, a potem nie zapłaci? Takie umeblowanie, a taki człowiek, który — zda się — wyszedł z rupieciarni prababki!
 — Mieszkanie kosztuje osiem talarów dziennie! — zawołał szybko.
 — Cóż z tego?
 — Bez usługi.
 — Mnie to nie obchodzi.
 Ukazała się dziewczyna, która dotychczas sprzątała w sypialni, ta sama kelnerka, znajoma Kurta Ungera, która pomogła porucznikowi nakryć kapitana Landolę. Słyszała rozmowę kelnera z gościem i była ciekawa widoku człowieka, z którego kelner tak sobie dworował.
 — Pański dowód? — zapytał kelner.
 — Do piorunów! Tak panu pilno? — krzyknął Sępi Dziób.
 Zapytany wzruszył ramionami.
 — Policja zakazała nam wynajmowania pokojów, zanim się nie dowiemy, kim jest gość.

38