Strona:Karol May - Grobowiec Rodrigandów.djvu/44

 Kelner czem prędzej odszedł. Sępi Dziób zrzucił worek, futerał i puzon na niebieską jedwabną kanapę i zwrócił się ponownie do kelnerki.
 — A zatem pochodzi pani z Reinswaldenu? A więc nie zna pani Berlina?
 — O, jednak. Jestem tu już od dłuższego czasu.
 — Czy widziała pani Bismarcka?
 — Tak.
 — Czy wie pani, gdzie mieszka i jak należy stąd pójść, aby się do niego dostać?
 — Tak.
 — Więc niech mi pani opisze drogę.
 Kelnerka ze zdumieniem obejrzała gościa.
 — Chce pan iść do niego?
 — Tak, moje dziecko.
 — O, z tem trudno! Musi pan się zameldować w ministerstwie, lub gdzieś tam w podobnem miejscu. Nie wiem dokładnie.
 — Obejdę się bez ceregieli!
 Dziewczyna opisała drogę do mieszkania Bismarkka. W tej chwili wszedł kelner i przyniósł księgę obcokrajowców. Sępi Dziób wpisał się i kazał przyśpieszyć śniadanie. Skoro został sam w pokoju, zajął się rozpakowaniem bagażu. Zastał go przy tem kelner, który wrócił ze śniadaniem. Zdumiał się wielce, ujrzawszy zawartość worka i futerału. Pośpieszył do kancelarji, aby zdać meldunek gospodarzowi.
 Hotelarz nic jeszcze nie wiedział o nowym gościu, gdyż dopiero co wrócił z miasta. Był bardzo zdziwiony, usłyszawszy opis dziwacznego lokatora.

40