Strona:Karol May - Grobowiec Rodrigandów.djvu/45

 — I takiemu człowiekowi oddał pan numer pierwszy, najlepszy nasz numer? — zawołał gniewnie.
 — Chciałem go tylko oszołomić — usprawiedliwiał się kelner. — Ale zmiejsca zatrzymał mieszkanie.
 — Jakżeż się wpisał?
 — Jako William Saunders, kapitan armji Stanów Zjednoczonych.
 — Boże wielki, to znowu taki sam oszust i zdrajca, jak ten Shaw, który też się podawał za kapitana ze Stanów Zjednoczonych!
 — Wygląda mi na to. Nos — jakgdyby rączka starego parasola.
 — A jaki bagaż?
 — Strzelba...
 — Do pioruna!
 — ...dwa rewolwery, wielki nóż z ostrą, wygiętą klingą i stary puzon.
 — Stary puzon? Nie wierzę! Czy widział pan, że to naprawdę puzon? Czy z mosiądzu?
 — Trudno orzec — odpowiedział z namysłem kelner. — Jest żółty, przypomina mosiądz, ale nie jasnożółty, lecz ciemniejszy, bardzo zardzewiały.
 — Ciemniejszy? Chyba nie z metalu brunatnego?
 — Być może jednak.
 — Mój Boże, w takim razie jest to maszyna piekielna! Czy nie widział pan kurka, czy sprężyny? Gwintu lub jakiegoś kołka?
 — Nie.
 — Trzeba się przekonać.
 — Ale jak? Nie wygląda na człowieka, który pozwoli zajrzeć sobie do bagażu.

41