Strona:Karol May - Grobowiec Rodrigandów.djvu/46

 — A więc wygląda wojowniczo, wyzywająco?
 — W najwyższym stopniu. A przytem złośliwie.
 — Co począć?
 Kelner zrozumiał swój błąd, więc pragnął go naprawić gorliwością.
 — Coś trzeba zrobić. Przypuszczam, że ten jegomość przygotowuje zamach.
 Kelnerka, dotychczas milcząca, odezwała się szybko:
 — Zamach, Jezus Marja! Pytał o Bismarcka!
 Gospodarz zbladł.
 — O Bismarcka? Czego chciał?
 — Musiałam mu opisać drogę do mieszkania Bismarcka. Pragnie z nim mówić.
 — Niebiosa! Otóż i zamach!
 — Powiedziałam, że niełatwo dotrzeć do Bismarkka, ale Amerykanin odpowiedział, że obejdzie się bez ceregieli.
 — Nie ulega wątpliwości, że zamierza dokonać zamachu. Chce zabić ministra. Co należy czynić?
 — Natychmiast zawiadomić policję.
 Gospodarz wybiegł.
 W komisarjacie, dosyć oddalonym od hotelu, nie mógł z podniecenia dobyć głosu. Łapał z trudem dech.
 — Uspokój się pan, mój drogi, — oświadczył urzędnik. — Zapewne przychodzi pan w naglącej sprawie. Ale niech pan poczeka, niech pan nie mówi, zanim nie złapiesz tchu.
 — Tchu? O, już się znajdzie. Ja... ja... przynoszę zamach!

42