Strona:Karol May - Grobowiec Rodrigandów.djvu/47

 Urzędnik policji zdębiał.
 — Zamach? — powtórzył.
 — Tak, przynoszę tutaj, — wykrztusił gospodarz — to znaczy przynoszę doniesienie o zamachu.
 — Tak. To w samej rzeczy sprawa ważna. Czy się pan dobrze zastanowił, że chodzi wprawdzie o przestępstwo, o wielkie niebezpieczeństwo, ale także o wielką odpowiedzialność, którą pan bierze na siebie?
 — Biorę na siebie wszystko, przestępstwo, niebezpieczeństwo i odpowiedzialność! — odpowiedział hotelarz, nie zdając sobie sprawy z chaosu tych słów.
 Urzędnik ledwo mógł powstrzymać się od śmiechu.
 — Mów pan! Na kogo przygotowano zamach?
 — Na pana v. Bismarcka.
 — Do licha! Czy naprawdę? W jaki sposób ma być wykonany?
 — Strzelbą, rewolwerem, nożem i maszyną piekielną.
 Urzędnik spoważniał.
 — Któż to taki, ten zamachowiec? A jego pomocnicy?
 — Pozwolę sobie zapytać pana o coś. Czy przypomina pan sobie owego kapitana Shawa, którego szukano u mnie, a któremu udało się zbiec?
 — Tak. Podawał się za kapitana Stanów Zjednoczonych.
 — No, u mnie mieszka teraz człowiek, który także podaje się za kapitana Stanów Zjednoczonych.
 — To jeszcze nie dowód, aby go podejrzewać.

43