Strona:Karol May - Grobowiec Rodrigandów.djvu/48

 — Wzbraniał się okazać dowód osobisty i upomniał o księgę cudzoziemców.
 — To niezwykłe. Jakże się nazwał?
 — William Saunders.
 — Angielskie albo amerykańskie nazwisko. Kiedyż przybył?
 — Pół godziny temu.
 — Jak jest ubrany?
 — Niezwykle, prawie jak maszkara. Nosi stare spodnie skórzane, trzewiki, frak z bufami, wyłogami i olbrzymiemi guzikami, a kapelusz w kształcie parasola.
 — Hm. Raczej wydaje mi się dziwakiem, niż przestępcą. Kto zamierza popełnić przestępstwo, ten ubiera się stereotypowo, aby nie zwrócić na siebie uwagi.
 — Ale jego broń! Ma przy sobie strzelbę, dwa rewolwery i nóż. Główną jednak broń stanowi instrument metalowy podobny do puzonu. Kto może wiedzieć, jaki w nim tkwi morderczy nabój?
 — Czy widział pan?
 — Nie ja sam, lecz mój kelner.
 — Dlaczego się pan osobiście nie przekonał?
 — Toby może poruszyło czujność tego człowieka. Nie chciałem wzbudzać w nim podejrzeń, aby nie zbiegł.
 — Ale skądże pan wnosi, że chce wykonać zamach na Bismarcka?
 — Pytał o jego mieszkanie i kazał opisać drogę kelnerce, która jest ze mną spokrewniona.

44