Strona:Karol May - Grobowiec Rodrigandów.djvu/51

 — Tak, jest w domu.
 — No, więc dobrze trafiłem.
 Wyminął odźwiernego. Ten uchwycił trappera za rękę.
 — Stój! Dokąd to?
 — No, do niego, oczywiście!
 — Do Jego Ekscelencji? Tak się nie idzie!
 — Tak? Czemu nie?
 — Czy oczekują pana?
 — Nic o tem nie wiem.
 — Więc musi pan obrać zwykłą drogę służbową.
 — Drogę służbową? Cóżto znaczy?
 — Musiałbym wiedzieć, w jakiej sprawie pan przychodzi. Czy to sprawa osobista, dyplomatyczna, czy jakaś inna?
 — To właśnie jakaś inna.
 — No, — rzekł odźwierny poważniej — jeśli pan myśli, że jestem od tego, aby wysłuchiwać kpin, to bardzo się pan myli. Jeśli pan przychodzi w jakiej innej sprawie, to zajdziesz gdzieś indziej!
 Trapper skinął głową.
 — Tak też sądzę. Nie mam zresztą czasu pana zajmować. Dowidzenia!
 Ale zamiast się cofnąć, wszedł do wnętrza.
 — Stój! — zawołał odźwierny. — Nie to miałem na myśli. Nie może pan iść tam!
 — Dowiodę panu, że jest przeciwnie.
 Mówiąc to, podniósł odźwiernego i postawił obok siebie. Ale nie postąpił jeszcze pięciu kroków, gdy odźwierny uchwycił go znów i zawołał:

47