Strona:Karol May - Grobowiec Rodrigandów.djvu/52

 — Uprzedzałem, że ma pan odejść!
 — Czynię to właśnie — mówił Jankes.
 — Jeśli pan nie pójdzie dobrowolnie, będziesz zaaresztowany za zakłócenie spokoju.
 — Chciałbym widzieć takiego, coby się ośmielił! — wyrwał się zręcznie i wbiegł na schody, zanim odźwierny zdołał go dogonić. Nastąpiłaby teraz ponowna, żywsza wymiana zdań, gdyby na schodach nie ukazał się jakiś starszy pan. Nosił zwyczajny uniform i czapkę. Chód miał mocny i pewny, postawę wojskową, ale w twarzy malował się rys pobłażliwej przychylności. Spoglądał z przyjazną naganą na obu szarpiących się przeciwników.
 Odźwierny, ujrzawszy tego pana, natychmiast wypuścił trappera i stanął w postawie pełnej szacunku. Sępi Dziób wykorzystał tę chwilę wolności i w dwóch susach, obejmujących po dwa i trzy stopnie, znalazł się przy schodzącym jegomościu. Przyłożył rękę do kapelusza i ukłonił się.
 — Good morning, starszy panie! Czy może mi pan powiedzieć, gdzie znajdę Ekscelencję od ministra Bismarcka?
 Starszy pan obejrzał pytającego.
 — Czy chce pan rozmawiać z Ekscelencją? Kim pan jesteś?
 — Hm. To mogę powiedzieć tylko Wysokości od tego ministra.
 — Tak? Był pan proszony?
 — Nie, my old master.
 — W takim razie będzie pan musiał odejść z kwitkiem.

48