Strona:Karol May - Grobowiec Rodrigandów.djvu/55

łem przewodnikiem pewnego Englishmana, który przywiózł Jaurezowi pieniądze i broń.
 — Lord Dryden? Towarzyszył mu pan?
 — Wgórę Rio Grande del Norte, dopóki nie znaleźliśmy Juareza.
 — A więc widział pan Juareza? — pytał starszy pan z zaciekawieniem.
 — O, wielokrotnie. Widziałem i rozmawiałem.
 — Jak tam się rzeczy mają z jego przeciwnikiem, Maksymiljanem?
 — Kiepsko. Władza jego drży w posadach, tron tak samo i głowa również. Jako Amerykanin, zwolennik Juareza, niewiele sobie robię z jego tronu i władzy. Lecz ubolewam nad głową tego oszukanego człowieka. — Ale, zdradziłem panu tyle, że mogę pokazać swoje dokumenty.
 Sępi Dziób wyciągnął dowody osobiste i podał starszemu panu. Ten przejrzał szybko, jeszcze raz zmierzył trappera spojrzeniem i rzekł:
 — Dziwaczni muszą być tam u was ludzie...!
 — Tu też — przerwał myśliwy.
 — O tem później. Przedstawię pana teraz hrabiemu, gdyż...
 W tej chwili drzwi się otworzyły i ukazał się Bismarck we własnej osobie. Usłyszał głośną rozmowę, która mu przeszkadzała w pracy, i postanowił się przekonać, kto to rozmawia. Na widok obu panów na twarzy jego odmalowało się zdziwienie:
 — Jakto, Wasza Królewska Mość jeszcze tutaj? — zapytał z ukłonem, zwracając się do starszego pana.

51