Strona:Karol May - Grobowiec Rodrigandów.djvu/57

 Król z uśmiechem podał hrabiemu dokumenty Sępiego Dzioba. Bismarck przejrzał je i rzekł:
 — Proszę, kapitanie!
 Przepuściwszy króla, zaprowadził trappera do gabinetu. Służący, który w parę chwil później wrócił, zmiarkował z gęstych, donośnych głosów, że w gabinecie toczy się bardzo żywa rozmowa. — — —
 Skoro gospodarz wrócił z okręgu do hotelu, zapytał przedewszystkiem o gościa.
 — Czy jest jeszcze?
 — Tak — odpowiedział starszy kelner. — Jeszcze je śniadanie.
 — Nie wolno mu wyjść z domu, dopóki policja się nie zjawi.
 — A więc stanę na górze w sieni.
 — Nie, ja sam pójdę, — oświadczył gospodarz. — W tak ważnych sprawach trzeba być skrupulatnym.
 Wszedł na górę i usiadł na krześle, stojącem w sieni.
 Nie minął kwadrans, a nadeszła policja. Przedsięwzięto środki ostrożności. Koło domu i naprzeciwko na trotuarze spacerowali napozór beztrosko tajni ajenci, nie spuszczając wzroku z okien i drzwi gospody. Obstąpiono sień i podwórze, a dorożka czekała za rogiem, aby zawieźć aresztowanego do komisarjatu.
 Jeden z urzędników wszedł w towarzystwie dwóch kolegów na górę do podejrzanego gościa.
 — Czy nie wyszedł? — zapytał pocichu gospodarza.
 — Gdzie tam! Wcale się nie pokazywał — brzmiała odpowiedź.

53