Strona:Karol May - Grobowiec Rodrigandów.djvu/60

tam stalowy przedmiot, którego niepodobna było usunąć.
 — Wyszedł — oświadczył jeden z policjantów.
 — Uciekł, zniknął! — dodał drugi.
 — O nie; sprawa jest gorsza — stwierdził przełożony. I, zwracając się do kelnerki, dodał: — Powiedział pani, że udaje się do Bismarcka?
 — Tak.
 — A więc wymknął się! Niebezpieczeństwo w zwłoce. Chodźcie za mną, moi panowie! Musimy natychmiast pędzić do Bismarcka. Ten dom pozostanie pod strażą.
 Urzędnicy skinęli na dorożkę, wsiedli i pojechali co koń wyskoczy. — —
 Ledwo zniknęli, gdy przed gospodą zatrzymał się inny pojazd. Pasażerem, który wysiadł, był Kurt Unger. Nie miał pojęcia o tem, co się zdarzyło, i nie wiedział również, że przechodnie, którzy kręcili się tam i zpowrotem po trotuarze, są przebranymi ajentami policji i strzegą gospody. Wszedł do izby i kazał podać szklankę wina.
 W kilka minut później nadeszła kelnerka. Poznała go bezzwłocznie i podeszła do stolika. Rysy jej wyrażały zdziwienie i troskę zarazem.
 — Pan tutaj, panie poruczniku? A więc to prawda, że miał pan przybyć?
 — Owszem. Skąd pani wie?
 — Powiedział to pewien człowiek, którego teraz chcą zaaresztować.
 — Aresztować? A to czemu?
 — Zamierza podrzucić piekielną maszynę.

56