Strona:Karol May - Grobowiec Rodrigandów.djvu/61

 — Na miłość Boską! — zawołał Kurt, nie spodziewając się, że mowa o Sępim Dziobie.
 — Tak, cały dom jest strzeżony, a policja pojechała do Bismarcka.
 — Do Bismarcka? Dlaczego do niego?
 — Ponieważ zamach miał być na nim dokonany.
 — Okropność! Kim jest ten łajdak?
 — Amerykański kapitan, który tu pana oczekiwał. Twierdził, że się pan z nim umówił.
 — Czy nie miał w powierzchowności wyróżniającego szczegółu?
 — Tak. Straszliwie długi nos.
 — I policja go istotnie szuka?
 — Owszem. Gospodarz doniósł, że przybysz chce zamordować Bismarcka. Ma przy sobie różną broń, a także maszynę piekielną.
 — Brednie! A więc poszedł do Bismarcka?
 — Tak.
 — A policja go ściga?
 — Tak.
 — Nie można tracić ani chwili. Muszę za nim w te pędy!
 Kurt wyskoczył z gospody, wsiadł w dorożkę i kazał jechać pełnym galopem. — —
 Tymczasem rozmowa Sępiego Dzioba z obu dostojnymi panami dobiegła końca. Polecili mu na pożegnanie przysłać Kurta natychmiast po jego przybyciu, a poza tem czekać na dalsze zarządzenia.
 Zadowolony z siebie, trapper kroczył po ulicach Berlina. Wprawdzie obrał inną drogę, niż poprzednio,

57