Strona:Karol May - Grobowiec Rodrigandów.djvu/63

 — Dziwny to naród, ci Niemcy! Nikt nie jest tak skory do aresztowania, jak wy.
 — Tak? Tak pan sądzi?
 — Do pioruna! Tak sądzę i odczułem to na własnej skórze. Od wczoraj rano już po raz trzeci chcą mnie uwięzić.
 — A więc wczoraj już dwukrotnie pana aresztowano? I wykręcił się pan?
 — Jak pan widzi.
 — No, teraz już pan nie ujdzie!
 — A jednak myślę, że tak.
 — Postaram się pana mocno trzymać. Zechce pan łaskawie podać mi ręce.
 Wachmistrz wyjął z kieszeni żelazne obręcze. Amerykaninowi tego już było za wiele. Podniósł się i zawołał:
 — Co? Chcecie mnie w łańcuchy zakuć? Piekło, śmierć i wszyscy djabli! Chcę widzieć takiego, co się ośmieli mnie dotknąć! Co wyrządziłem tym drabom, że osaczają mnie jak psy zwierzynę?
 Pozostali bowiem policjanci zbliżyli się i zamknęli trappera w ciasnem kole. W bezpiecznem zaś oddaleniu stał gospodarz z domownikami i przyglądali się zajściu.
 — Co pan nam wyrządził? — zapytał policjant. — Nam — nic absolutnie. Ale wie pan chyba lepiej od nas, co zamierzałeś wykonać. Nazywa się pan William Saunders?
 — Póki żyję i żyć będę.
 — Jesteś kapitanem armji Stanów Zjednoczonych?

59