Strona:Karol May - Grobowiec Rodrigandów.djvu/64

 — Tak.
 — Gdzie pan był teraz podczas nieobecności w gospodzie?
 — Na spacerze.
 — Gdzie?
 — Jestem cudzoziemcem. Nie znam ulic.
 — Czy nie obejrzał pan czasem mieszkania pana v. Bismarcka?
 — Być może.
 — Jesteś kutym grzesznikiem! Innyby zbladł, zadrżał w kolanach, dowiedziawszy sie, że jego plany obrócone wniwecz. Pan zaś pozostałeś spokojny.
 — Niech mnie pan trochę w tem drżeniu wyręczy.
 — Niebawem przestanie pan żartować! Zapierał się pan posiadania innej jeszcze broni. A jednak przywiózł pan strzelbę piorunującą, maszynę piekielną, czy coś w tym rodzaju. Wyznaje pan?
 Westman ze zdziwieniem spojrzał na policjanta.
 — Strzelbę piorunującą? Maszynę piekielną?
 — Tak, z mosiądzu, czy też metalu armatniego.
 Teraz dopiero Sępi Dziób zrozumiał, co się święci. Z trudem pohamował śmiech.
 — Nic o tem nie wiem.
 — Przekonamy pana!
 — Proszę bardzo.
 — Czemu zamknął pan sypialnię?
 — Czy zechce mi pan zabronić?
 — Nie, ale każę ją panu otworzyć. Pragniemy nawiązać bliższą znajomość z bagażem pana.
 — Jestem wszak w pańskiej mocy. Ale ostrze-

60