Strona:Karol May - Grobowiec Rodrigandów.djvu/69

 — Tak. Tu, w przedniej kieszeni fraka.
 — Ach! Dawaj pan.
 — Wyjm sam, skoroś mnie spętał!
 Urzędnik wyciągnął papier i przeczytał. Podał następnie kolegom i rzekł:
 — Dokument jest prawdziwy, ale to nie zmienia sytuacji, jak się wnet przekonamy. — I, zwrócony do Sępiego Dzioba, dodał: — Powiedział pan kelnerce, że chcesz iść do pana v. Bismarcka?
 — Tak.
 — I że nie będzie pan sobie robił z nim wiele ceregieli?
 — Nie. Powiedziałem tylko, że u Bismarcka obejdę się bez ceregieli, skoro mnie doń nie wpuszczą.
 — To wybieg!
 — Zapytaj kelnerki.
 Wachmistrz zapytał. Przyznała, że aresztowany istotnie tak powiedział, jak teraz podaje. Urzędnik znowu stracił argument.
 — Ale to tylko wybieg! Spróbujno pan pójść do ministra. Zobaczysz, czy cię wpuszczą w przyodziewku, w jakim teraz stoisz przede mną.
 — Ba! Prędzej puszczą mnie, niż takiego, co stary puzon bierze za maszynę piekielną. Zresztą, mogę panu oświadczyć, że byłem już u pana v. Bismarcka.
 — Kiedy to? — zapytał urągliwie policjant.
 — Tuż przed moim powrotem.

65