Strona:Karol May - Grobowiec Rodrigandów.djvu/71

 — Więcej pan nie żąda? — zapytał stary wachmistrz.
 — Nie. Jestem zadowolony, pragnę tylko być już znowu panem własnej osoby.
 I temu życzeniu stało się zadość. Wszyscy obcy opuścili pokój. Został tylko Kurt. Dopiero teraz przyjrzał się Amerykaninowi, poczem wybuchnął śmiechem:
 — Ależ człowieku, co pana skłoniło do takiej maskarady?
 — Takie już mam usposobienie — odpowiedział ze śmiechem trapper.
 — W drodze urządzał pan kawały. W Moguncji aresztowano pana.
 — Rzeczywiście.
 — Później wyproszono z przedziału...
 — Ale przyjechałem pociągiem specjalnym.
 — Tak. A co najlepsze, zemścił się pan znakomicie, każąc aresztować pułkownika i podporucznika.
 — I to wie pan także?
 — Opowiadano sobie przygodę pana w pociągu, którym jechałem. Z opisu domyśliłem się, że to pan. Nawiasem mówiąc, obaj oficerowie są moimi osobistymi wrogami. Jechali do Berlina specjalnie dla mnie. Zemściłem się w ten sposób, że wysiadłem i ustaliłem ich tożsamość, naskutek czego wypuszczono ich na wolność. Chcieli mnie zmusić do pojedynku, ale powiedziałem, że ludzie, spoliczkowani przez wędrownego grajka, nie są godni satysfakcji. W ten sposób pozbyłem się ich na zawsze.

67