Strona:Karol May - Grobowiec Rodrigandów.djvu/81

mysły, musielibyście ponieść przynajmniej równie surową karę, co ja.
 — Sądzicie, że mogłoby mnie to powstrzymać?
 — Jestem pewien — odparł Cortejo tonem zdecydowanym.
 — Mylicie się bardzo! Przed chwilą sami mówiliście, że poszukują mnie i chcą unieszkodliwić. Grozi mi więc śmierć, lub długoletnie więzienie. Jeżeli tak, to zdradzając wasze postępki, nie pogorszę swego losu.
 — Mniejsza o to! Psu się zda na budę wasze gadanie. Niktby nie uwierzył.
 — Przedstawiłbym dowody. Mam ich poddostatkiem. Wystarczyłyby listy i polecenia, któreście mi przesyłali.
 — Tego się nie lękam. Papiery są zniszczone.
 — Naprawdę? — rzekł wzgardliwie Landola.
 — Przecież postanowiliśmy solennie niszczyć wzajemnie wszystkie papiery.
 — To prawda. Jestem przekonany, żeście spalili wszystkie moje listy.
 — Oczywiście!
 — Naprawdę? — zapytał Landola, obrzucając go badawczem spojrzeniem.
 — Nie mam ani jednego. Dotrzymałem słowa.
 — Postąpiliście bardzo uczciwie, a bardzo głupio! — zawołał Landola z uczuciem ulgi. — Przecież mieliście dzięki tym listom świetne dowody przeciwko mnie!
 Cortejo roześmiał się szyderczo:
 — Uważacie mnie za głupca? Pomyślcie raczej

77