Strona:Karol May - Grobowiec Rodrigandów.djvu/86

 — Głupio? Mylicie się. Tylko ja znam tę wyspę. Noga ludzka na niej nie stanęła.
 — A jednak stanęła. Jeńcy uciekli. Postąpiliście nader lekkomyślnie.
 — Przeklęta sprawa! I niebezpieczna — rzekł Landola po chwili namysłu.
 — Tak. Niebezpieczeństwo tem większe, że są teraz w głównej kwaterze Juareza.
 Landola przeszedł się kilkakrotnie po pokoju, potem stanął przed Corteją i rzekł:
 — Mam wrażenie, że trzeba będzie do Meksyku pojechać i nadrobić to, cośmy zaniedbali.
 — A więc zabić ich? Któż ma się tem zająć?
 — Ja.
 — Wy? Muszę się nad tem zastanowić. Muszę zachować w tej sprawie wyjątkową ostrożność. Przystąpię do interesu jedynie w tym wypadku, gdy będę miał pewność, że nie zostanę oszukany.
 — Hm. Ileż dajecie?
 — Nic. Czekam na propozycję.
 — Pamiętacie, ileście mi wtedy zapłacili? Dziesięć tysięcy duros, czy tak? Dacie dwadzieścia tysięcy?
 — Nie. Najwyżej pięć.
 — W takim razie nie mamy o czem gadać — rzekł ostro Landola.
 — Oho! — syknął Cortejo. — Tak nie uchodzi. Pięć tysięcy, albo nic. Jeżeli się nie zgadzacie, sam pojadę. I sam będę tym razem doglądał zlecenia.
 Landola cofnął się o krok i zapytał urażony:
 — Chcecie jechać razem ze mną?

82