Strona:Karol May - Grobowiec Rodrigandów.djvu/87

 Cortejo skinął głową.
 — Przedewszystkiem chciałbym odwiedzić mego kochanego brata Pabla. Poza tem pragnąłbym poznać bliżej szanowną moją bratanicę Józefę.
 — Dlaczegóż właśnie teraz?
 — Bo mi się tak podoba! Oszukaliście mnie; Pablo mnie też oszukał. Teraz chcę iść na pewniaka.
 — Ach, tak! Chcecie roztoczyć nad nami dozór? Sądzicie, że pozwolimy na to?
 — Nie powiedziałem, że myślę tylko o dozorze nad wami. Będziemy pracowali razem.
 — To zmienia postać rzeczy — rzekł po namyśle urażony Landola. — Bądź co bądź nie należy tracić czasu.
 — Ruszymy przy najbliższej sposobności. Dowiem się zaraz, jakie okręty stoją w porcie.
 — To zbyteczne. Jestem dobrze poinformowany. Na kotwicy stoi tylko jeden statek; odpływa pojutrze do Rio de Janeiro.
 — Bardzo dobrze. Znikniecie z oczu policji, a z Rio będzie nam łatwo dostać się do Meksyku.
 — Może macie rację. Ale jak się dostać na pokład? W Barcelonie wiedzą dobrze, że wysłano za mną list gończy.
 — To drobiazg. Czy wiecie, co to takiego colle de face?
 — Wiem. Słynna francuska szminka, która starą kobietę zmienić potrafi w młodą dziewczynę. Można nią wygładzić najgłębsze zmarszczki.
 — Oprócz tego można włożyć perukę i przy-

83