Strona:Karol May - Grobowiec Rodrigandów.djvu/90

ście wisi zawiadomienie. Pojutrze o dziewiątej rano. Zdążymy więc, jeżeli przyjedziemy nocą.
 Poza tą krótką rozmową nie mówili aż do przybycia do Rodrigandy ani słowa. Landola bał się pokajać w świetle latarni. Nie chciał, by go ktokolwiek poznał.
 Cortejo zaprowadził pirata do pokoju gościnnego i sam podał mu posiłek. Potem zajrzał do Klaryssy.
 Klaryssa czekała nań oddawna.
 — Mój Boże! — rzekła. — Zaniedbujesz mnie. Przyjechałeś przed pół godziną i dopiero teraz się zjawiasz.
 — Miałem coś do załatwienia. Przywiozłem Landolę.
 — Ten Landola, za którym rozesłano listy gończe? Gasparino, nie lękasz się?
 — Niema najmniejszego niebezpieczeństwa. Jestem pewien, że go tu szukać nie będą.
 — Jak długo pozostanie
 — Do jutrzejszego wieczora. Potem odpłynie.
 — Czy się przyznał?
 — Tak. Powiedział wszystko.
 — Ach, zdrajca! Dlaczegóż tak postąpił?
 — Dla własnej korzyści. Chciał mieć broń przeciw mnie. Zresztą Pablo zapłacił dobrze za usunięcie don Fernanda.
 — A więc Pablo źle z tobą postąpił?
 — Tak. Już ja się z nim porachuję. Możesz być pewna, że mu to na dobre nie wyjdzie.
 — Jakże to zrobisz, nie będąc w Meksyku?
 — I na to znajdzie się rada, moja droga.

86